28 آوریل 2023- مطالعه ی اخیرا منتشر شده در مجله انجمن سالمندان آمریکا نشان می دهد که در بیماران مسن مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) تحت درمان با انسولین، هیپوگلایسمی شبانه بسیار شایع است و تا حد زیادی تشخیص داده نمی شود.
محققان پایش مداوم گلوکز (CGM) را به عنوان ابزاری امیدوارکننده برای شناسایی بهتر هیپوگلایسمی و بهبود مدیریت دیابت در این جمعیت پیشنهاد کردند. آنها بر استفاده از دستگاه CGM به ویژه برای بیماران دارای عوامل خطر مانند اختلالات شناختی، تاکید کردند.
محققان نوشتند: پیشگیری از هیپوگلایسمی یکی از چالش‌های اصلی برای مدیریت سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین است، زیرا هیپوگلایسمی با عوارض طولانی مدت و کاهش کیفیت زندگی مرتبط است. هیپوگلایسمی شبانه شایع است و به ندرت با خود نظارتی بر تست های گلوکز مویرگی تشخیص داده می شود، زیرا بسیاری از این دوره های افت قند خون، فرد مبتلا را بیدار نمی کند.
برخلاف HbA1C، به نظر می‌رسد CGM ابزاری قدرتمند برای تشخیص زمان شبانه ی هیپوگلایسمی و شخصی‌سازی مدیریت بیماران، به‌ویژه برای افراد دارای اختلالات شناختی، باشد.
با توجه به فقدان داده های واقعی در مورد فراوانی و عوامل پیش بینی کننده هیپوگلایسمی در افراد مسن مبتلا به دیابت نوع 2، دکترAnne-Sophie Boureau و همکارانش از فرانسه، به بررسی عوامل پیش بینی کننده ی هیپوگلایسمی و فراوانی هیپوگلایسمی در بیماران مسن تر مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین پرداختند.
این مطالعه ی چند مرکزی آینده‌نگر شامل 155 بیمار دیابتی نوع 2 تحت درمان با انسولین (سن 75 سال و بالاتر) با 2 بار یا کمتر اندازه گیری قند خون توسط بیماران با گلوکومتر خانگی(SMBG) بود. بیماران تحت ارزیابی های دیابت و سالمندی قرار گرفتند و CGM را بطور سرپایی برای مدت 28 روز متوالی با یک حسگر FreeStyle Libre Pro دریافت کردند.
میانگین سنی 141 بیمار مورد بررسی 5.3 ± 81.5 سال و 56.7 درصد از آنها مرد بودند. میانگین HbA1c افراد شرکت کننده در ابتدای تحقیق 7.9 درصد ± 1.0 درصد بود. پس از ارزیابی سالمندی، 102 شرکت کننده مشکل دار و 39 نفر سالم در نظر گرفته شدند.
جمعیت مورد مطالعه ی 141 نفری، بیش از 70% زمان فعال استفاده از CGM داشتند. عوامل مرتبط با هیپوگلایسمی (قند خون مساوی یا کمتر از 70 میلی گرم در دسی لیتر) تایید شده توسط گلوکومتر خانگی و 2 بار غلظت قند خون شبانه ی زیر محدوده (غلظت قند خون کمتر از 54 میلی گرم در دسی لیتر در طول ≥15 دقیقه متوالی بین ساعت 0.00 تا 6.00 صبح) شناسایی شدند.
نویسندگان یافته های زیر را گزارش کردند:
· نقطه پایانی اولیه (قند خون کمتر از 70 میلی گرم در دسی لیتر تایید شده با گلوکومتر) در 37.6 درصد بیماران رخ داد.
· در تجزیه و تحلیل چند متغیره، خطر هیپوگلایسمی تایید شده با SMBG ، به طور مثبت با طول مدت دیابت طولانی تر و تغییرات گلایسمی ارزیابی شده توسط CGM ، مرتبط بود.
· نرخ بیمارانی که هیپوگلایسمی شبانه را تجربه کردند، 65.2 درصد بود (یعنی قند خون کمتر از 54 میلی گرم در دسی لیتر در مدت ≥15 دقیقه متوالی بین نیمه شب تا 6 صبح).
· در تحلیل های چند متغیره، نارسایی قلبی، اختلال شناختی و اختلال افسردگی با مدت زمان هیپوگلایسمی شبانه مرتبط بود.
علی‌رغم این کهHbA1c افراد شرکت کننده در ابتدای تحقیق در محدوده ی توصیه شده بود، این مطالعه شیوع هیپوگلایسمی بالایی را در بیماران مسن مبتلا به دیابت نوع 2 تحت درمان با انسولین گزارش کرد.
در طول دوره 28 روزه ی مطالعه، یک سوم بیماران هیپوگلایسمی را بر اساس SMBG و دو سوم بیماران زمان زیر محدوده ی بیش از 15 دقیقه را در طول شب مستقل از ضعف و وضعیت سالمندی تجربه کردند. عوامل خطر برای زمان زیر محدوده(TBR) شبانه، نارسایی قلبی، اختلال شناختی و SMBG کمتر از 70 میلی گرم در دسی لیتر در طول روز، بودند.
نویسندگان نتیجه گیری نمودند که برای این جمعیت ابزارهای جدید، علاوه بر HbA1c ، بمنظور کاهش حوادث هیپوگلایسمی و TBR مورد نیاز است. مطالعات تصادفی در آینده باید مزایای بالینی و مدالیتی های پارامترهای مشتق شده از CGM را در بیماران دیابت نوع 2 مسن، تایید کنند.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/nighttime-hypoglycemia-under-diagnosed-in-elderly-with-insulin-treated-type-2-diabetes-110714